Ik wist dat de legendarische club The End ging sluiten. Wat ik niet wist is dat Fatboy Slim er nog 1x zou draaien, 2 dagen voor het einde. Hier kwam ik precies 24 uur voor aanvang achter.

Ik besloot om impulsief naar Londen te gaan en te kijken of ik binnen kon komen. Ik haalde een nachtje nuchter door en was rond 8 uur op Schiphol met een tas en een paspoort.

Ik had gezien dat er een vlucht ging om 8.55 en ik wilde die vlucht halen. Ik had mazzel. Er was nog plek en ik kon direct een ticket kopen en instappen en zo stond ik om (half 10 lokale tijd) in het regenachtige Londen.

Met een hele dag te vullen voor The End openging besloot ik de toerist uit te hangen en zoveel mogelijk cultuur op te snuiven (in 1 middag). Ik ging via Tower Bridge naar Tate Modern dat me een beetje tegenviel, via Waterloo Station naar The Eye, om te eindigen bij Westminster Abbey, om het graf van Darwin te bekijken.

Vanaf daar ging ik naar The End om daar in de buurt een hotel te zoeken om te eten en op te frissen. De nacht was immers hetgeen waarvoor ik gekomen was.

[…]

Rond 10 uur vertrok ik naar het blauwe gebouw op West Central Street. Toen ik het gebouw naderde zag ik een mega rij, maar niet op de plek waar ik de rij van The End verwachte omdat het 1 blok verderop was. Toen ik de hoek omging, bleek ik geschokt staan. De rij voor The End liep vanaf de deur langs 2 kanten van het gebouw naar het volgende blok (ong. 150 m.). Dit had ik nog nooit gezien.

Veel mensen in de rij hadden gewoon een tasje mee met drinken om de tijd in de rij door te komen. Toen ik enigszins gedeprimeerd bij het einde van de rij aankwam keek ik weer naar voren en zag ongeveer 1500 mensen voor me. Net toen ik aan het twijfelen was wat ik wilde gaan doen kreeg ik een bericht dat ik op een betaalde lijst was gezet door een goede vriend (thanks, baldy ;) ).

Dus verblijd weer helemaal terug naar het begin waar ik zonder problemen binnenkwam. Het enige nadeel was, het was slechts 10 uur. Ik ben nog nooit zo vroeg in een club geweest en kwam er binnen achter dat Fatboy Slim om 1 uur ozu draaien dus ik moest mezelf 3 uur zien te vermaken in mijn eentje.

Ik begon in de AKA, the bar naast/aan The End en luisterde naar BBC’s Aaron Cross en chatte met wat Engelse bezoekers. Rond middernacht liep ik de club in waar Cagedbaby aan het draaien was. Ik had deze naam slechts een paar keer eerder gehoord maar kon er nooit een gezicht bij plaatsen (of muziek).

De vorige keer dat ik in Londen was, was ik verbaasd over het feit dat er geen rook ruimte was. Je moest gewoon naar buiten gaan om te kunnen roken, regen of niet. En om daar te mogen roken moest je ook nog eens een keer in de rij staan (zie foto met rode gordijnen, linksonder is de ‘rookrij’ en de ‘rookruimte’ is voor de deur).

Aangezien ik overal mensen met gele bandjes zag en ik zelf een rode had wilde ik weten waar het voor was. Dat bleek het rookbandje te zijn, zodat de bewaker kunnen zien dat je al binnen was. Ik vroeg aan het meisje bij de gastenlijst of ik er ook 1 mocht, maar ik had al een ander bandje dus het was niet nodig en mocht zo naar buiten. Onwetende passeerde ik hiermee de hele rij, wat gelukkig weer 20 minuten nutteloos wachten scheelde.

Ondertussen werd de club voller en voller en bewegen werd steeds moeilijk. Een kwartier voor Norman begon werd het zelfs zo druk dat je soms met moeite je voeten kon neerzetten op de dansvloer. Om precies 1 uur steeg er een gejuich op naast de diverse camera’s en telefoons phones en iedereen flitste maar raak; Fatboy was in the house.

Mijn hele trip draaide om de komende 2 uur. Zijn 1e plaat: Stealers Wheel’s “Stuck In The Middle With You” creëerde een enorm meezingende menigte en het ging los als een malle, wat me gewoon kippevel bezorgde. Wat een charisma heeft die gast toch.

Vanaf daar draaide hij van alles van Underworld tot obscure oldies, maar dat is juist het leuke aan zijn sets. Hij is niet de beste mixer maar zeker wel één van de beste entertainers en dat is waar het om gaat. Het publiek wil vermaakt worden.

Bij de bar komen was inmiddels een onmogelijke taak geworden terwijl die nog geen 15 meter verwijderd was. Tegen het einde van zijn set worstelde ik me een weg naar voren door de mensen massa om nog een paar memories te schieten, maar de hitte creëerde zoveel damp dat het moeilijk werd.

Zijn set werd overgenomen door Shinichi Osawa maar ik vond het mooi geweest. Na een nacht doorhalen en een dag door Londen sjouwen vond ik 2 uur FBS een goede afsluiting. In de AKA draaide Missdemeanours maar ook haar muziek kon me niet overhalen te blijven. Door de stromende regen wandelde ik terug naar het hotel, met Fatboys set nog nagalmend in mijn hoofd.

Op het vliegveld had ik wederom mazzel. Ik kon gelijk weer inchecken en zo stond ik 30 uur nadat ik Amsterdam verlaten had weer terug op Schiphol, een hell of een ervaring rijker.